Μετακόμισα...

...σε "σαλόνι" (όπως μου είπε ένας φίλος μου)

Άλλαξα blog, αλλά τα πήρα όλα μαζί μου...
Αμ, πώς?

Και αποδείξαμε για ακόμη μία φορά ότι μας αξίζει...

...η κυβέρνηση που έχουμε (σε τελική επιλογή μας δεν είναι?). Με τους ψήφους μας δε βγήκαν?
Ε! καλά να πάθουμε. Και για αυτούς και για τους άλλους. Πραγματικά όποιος βλέπει διαφορά να μου την εξηγήσει παρακαλώ.

Οργανώθηκε λοιπόν μία σιωπηλή συγκέντρωση, στο Σύνταγμα - εγώ σε αυτή ήμουν - και είναι ξεκάθαρο ότι δε θα έχει καμία πολιτική (ή ακόμα χειρότερα κομματική) χροιά.
Απλά θα πάμε να δείξουμε (για δεύτερη φορά κάποιοι από εμάς) την αγανάκτησή μας και την αντίθεσή μας στην καταστροφή και την ασυδοσία.
Και ξαφνικά εμφανίστηκαν κάποιοι με τα πανό τους και τις ντουντούκες τους (από κάποια αριστερίζουσα παράταξη) και αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα και να κατευθύνονται προς τη Βουλή λες και ήταν μόνοι τους.
Τι λες ρε μάγκα? Βρήκες κόσμο και είπες να κάνεις συγκέντρωση? Που τα έχεις δει αυτά?
Και τσαντίστηκαν και που τους διώξαμε. Που τους είπαμε ότι αυτή η συγκέντρωση είναι σιωπηλή. Χωρίς πανό και συνθήματα. Και μας είπαν ότι δεν είμαστε δημοκράτες. Γιατί ρε φίλε? Σε ανάγκασα να κατέβεις? Αν διαφωνείς με τον τρόπο τον οποίο είχε συμφωνηθεί να γίνει η συγκέντρωση, κάνε μία δική σου. Μην έρθεις!

Και μετά το γνωστό: "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" Αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε! Τι άλλο να πω? Μέχρι εκεί μπορούμε, μέχρι εκεί κάνουμε...
Και μετά σκάσανε και οι κροτίδες και μπουρδέλο... Ωραία!

Σε επιστέγασμα όλων αυτών, έχω διαπιστώσει (αυτές τις τελευταίες μέρες από πολλούς σε διαφορετικά blog) μία απίστευτη ανησυχία για το ποιόν να ψηφίσουμε σε αυτές τις εκλογές.
Γιατί ρε παιδιά? Στις προηγούμενες τι ψηφίσατε? Γιατί τέτοιος πανικός? Αν αυτούς ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές γιατί δεν τους ξαναψηφίζετε και τώρα? Τι άλλαξε? Γιατί τους ψηφίζατε? Δεν ξέρατε ποιοι είναι? Αν όχι γιατί τους ψηφίζατε και παίρνατε και όλους τους υπόλοιπους στο λαιμό σας?
Γιατί τώρα ζητάτε ευθύνες? Οι δικές σας που είναι? Να αρχίσουμε οι υπόλοιποι να ζητάμε ευθύνες από εσάς που τους ψηφίζατε μέχρι και εχτές? Τι είναι αυτά?

Δαγκωτό Καραμανλή, προτείνω εγώ! Κι ας μην τον έχω ψηφίσει ποτέ μέχρι τώρα.
Και δαγκωτό Παπανδρέου! Γιατί όχι? Κι ας μην τον έχω ψηφίσει ποτέ ούτε αυτόν.

Αυτό μας αξίζει!

Όλη η Ελλάδα γέμισε στάχτη

Και αυτή τη στάχτη είναι η αλήθεια θα πρέπει να τη μαζέψουμε από τα μπαλκόνια (βεράντες, κήπους, αυλές) μας και να τη φυλάξουμε για να τη βάλουμε στο φάκελο με το ψηφοδέλτιο.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μικρό βαζάκι που μπορούμε να το έχουμε μαζί μας στις 16 Σεπτεμβρίου.

Αφού δεν μπορεί να τους μαυρίσει αλλιώς η ψυχή, ας το κάνουμε τουλάχιστον σε αυτό που εκείνοι θεωρούν "ιερό"...

Με αυτή τη στάχτη που κάθε φορά που φυσάει γεμίζει αποκαΐδια τις ψυχές μας και μας τρομάζει ότι κάτι νέο καίγεται και δεν το μάθαμε ακόμη.
Σα φόρο τιμής όσων κάηκαν: δέντρων, πουλιών, ζώων, ανθρώπων.
Αυτό δε ζητάνε όσοι αποτεφρώνονται? να σκορπιστεί η στάχτη τους για να τους θυμούνται?
Ε μια και αυτό συνέβη "απλόχερα" σε όλους εμάς, ας μαζέψουμε αυτές τις στάχτες και ας βοηθήσουμε να μην ξεχαστούν όλοι και όλα όσα έφυγαν για πάντα από κοντά μας.

(Κι ας μην το αδειάσουμε μέσα στο φάκελο με την ψήφο μας - μια και οι "μεγάλοι" ψάχνουν ευκαιρία για να την ακυρώσουν... Ας το καταθέσουμε ως φόρο τιμής)

our roof is on fire...

και είμαι κι εγώ μία από αυτούς που συγκλονίστηκαν από το γεγονός, ότι την πρώτη μέρα που τόλμησε να φυσήξει και να "δροσίσει" λίγο, αποφάσισαν να οικοπεδοποιήσουν ότι είχε μείνει σε πράσινο ανά την Ελλάδα...

Και μετά απ' όλα τα όσα έγιναν - διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, κράξιμο απ' όλους προς όλους (εγώ ακόμη δε μιλάω με τον καλύτερο τρόπο σε όσους φίλους μου δεν έχασαν το μπάνιο τους για να κατέβουν), μούτζες και συναυλίες - έκαψαν και τον Υμηττό: που έχει μείνει πράσινο παιδιά? Ε μην πάει και χαμένο...

Για όσους ενδιαφέρονται έχω πολλές γλάστρες στο μπαλκόνι μου και κάτι ζωγραφιές με πολύ πράσινο από όταν τ' ανίψια μου ήταν μικρά.. Άει σιχτίρ τελικά!

working & working & working.....

Και έχεις μείνει χωρίς δουλειά για ένα διάστημα και παλεύεις να τη βγάλεις καθαρή χωρίς να σε κλείσουν μέσα και δανείζεσαι από γνωστούς, φίλους και τράπεζες (γιατί μπορεί να μην έχεις δουλειά, αλλά οι τράπεζες κάτι βρίσκουν που έχεις στο όνομά σου και σε δανείζουν βρε!).
Και μετά επιτέλους ξαναβρίσκεις δουλειά και συνειδητοποιείς ότι πρέπει να ξεχρεώσεις και για να το πετύχεις αυτό ξαναχάνεσαι μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου.
Και ξαφνικά δεν έχεις χρόνο (και ίσως και όρεξη) να φτιάξεις τα λουλούδια στο μπαλκόνι σου. Και ψάχνεις να βρεις που είναι οι φίλοι σου. Που όταν δε δούλευες προσαρμοζόσουν εσύ στο ωράριό τους και τους έβλεπες. Τώρα όμως που δουλεύεις κι εσύ... χάος! Ούτε για να τους ξεχρεώσεις δεν τους βρίσκεις.
Και αναζητάς απεγνωσμένα την ισορροπία που θα σε κάνει να είσαι χαρούμενος με αυτό που έχεις, και όχι να αναπολείς τις "δοξασμένες" στιγμές ανεργίας που μπορεί κάποιες μέρες να μην είχες να πάρεις τσιγάρα, αλλά τουλάχιστον είχες χρόνο να βολτάρεις με το σκύλο σου ή και να σου μαγειρέψεις...

Και έρχεται και ο κάθε κακότροπος και θρασύδειλος συνάδελφος και σε αντιμετωπίζει λες και είσαι το χαλάκι του μπάνιου του (αυτό με τις τρίχες που δεν τον άντεξαν κι έπεσαν για να σωθούν). Και εσύ πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με όση αξιοπρέπεια έχεις για να μην εκτεθείς και να μην εκθέσεις καταστάσεις. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι προς εκείνον ή αυτούς που θα έπρεπε να ασχολούνται, αλλά για κοιμάσαι καλά το βράδυ...

Και ξαφνικά, όλη αυτή η συμπεριφορά αλλάζει... προς το καλύτερο (όντως?) Και εσύ είσαι στα πρόθυρα της παράνοιας! "Μήπως έκανα κάτι και δεν το κατάλαβα?" "Μήπως η αχλάδα έχει, όντως, πίσω την ουρά?" Και αναρωτιέσαι μήπως τελικά η μαγική χριστοπαναγία πιάνει? Πιάνει ή τρίζει η θέση σου και μέχρι να τρίξει οριστικά, σου συμπεριφέρονται σαν πλάσμα με οντότητα? (έτσι για το καλό βρε παιδί μου)

κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15^ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

A home called Earth

Και ο πλανήτης "δόξα το Θεό" καταστρέφεται μέρα με τη μέρα! Και κάποιοι προσπαθούν να συμμετάσχουν στη σωτηρία του και κάποιοι άλλοι "προσπαθούν" να συμμετάσχουν στην καταστροφή του.
Απλά γιατί ότι είναι έξω από το σπίτι μου, το μικρόκοσμό μου, δε με αφορά. Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο ευφυΐας και αντίληψης ότι το σπίτι μου είναι ο πλανήτης. Μεγάλες έννοιες για μικρούς ανθρώπους..

global warming
Seals hunting